Çok mutlu olduk
Çok mutlu ettik
Beş yıldır huzurevine bıraktığımız babamızı ziyaret ettik.
Bayram için gittiğimizde bizi gördü nasıl mutlu oldu, nasıl heyecanlandı anlatamam.
Çok şükür babamızı rahat ve huzurlu bir yere vermekten dolayı kendimi hayrlı evlat olarak görüyorum.
Çocuklarım çabuk sıkıldı ama olsun ben her ne olursa olsun babalık görevimi yapmak zorundayım.
İkinci Hikaye....
Henüz bir yıl oldu Annemi huzurevine yerleştlreli.
Gördük ailecek annemizi elini öptük ben ve çocuklarım.
Annem torunlarını çok severdi.
Onun ilk torunu benimde ilk çocuğum olan Aysima'yı getiremedik anneannesini hürsün dedik ama AYDİSİMA'yı ikna edip getirtemedik.
Ama olsun son halinin fotoğrafını gösterdik anneannesine gözleri dolu dolu"keşkem ASYİMAM gelseydi" dedi.
Evet ne yazık ki durumun en liğht anlatım şekli ile böyle.
Anne ve Babalarımız 6 çocuğa baktı ama altı çocuk bir anne babaya bakamadı/ bakamıyoruz.
Adı huzur evi...
Evet ne yazık ki evimizde bulunmasından duyduğumuz HUZURSUZLUĞU huzurevinde bulduk.
Bulduk mu gerçekten
Yoksa kendimizi kandırarak ve çocuklarımızada yol gösterici olarak...
Oğlum/ Kızım biz de yaşlandığımızda buraya getir tamam mı, der gibi çok iyi örnek mi oluyoruz?
Dedim ya...
Evet evler genişledi ama GÖNÜLERİMİZ daraldı.